VAZGEÇME-MEK

Yaklaşık dokuz yıldır iki kedi ile beraber yaşıyorum. Mecburi hizmete gitmek üzereyim ve muhtemelen doğu illerinden birinde göreve başlayacağım. Arkadaşlarımdan ve ailemden ayrı kalacağım ve orada gerçekten yakın bir arkadaşa ihtiyacım olacak. Evlilik ve çocuk fikri bana oldukça uzak o nedenle hep istediğim bir köpeğe anne olmaya hazırım. Mecburî hizmete gidene kadar iki ay vaktim var, bu süre içinde aldığım köpek ile kedileri kaynaştırmayı başarabilirim ve dört kişilik bir aile olarak hayatımıza yeni bir sayfa ile devam edebiliriz.

Nasıl köpek edinilir? Bu soruya her kafadan bir ses çıkıyor tabii ki, yok o ırk huysuz, yok şu ırk kedi ile anlaşamaz. Bence her canlı birbiri ile anlaşabilir ve hayvan sahiplenilecek en doğru yer barınaklardır. Birileri tarafından zamanında alınmış, sıcak bir yuvanın mutluluğunu tatmış ve sonrasında bir şekilde terk edilmiş bir canlıya tekrar aynı hayatı sunabilmek, ona güven duygusunu tekrar yaşatabilmek istiyorum. Bu düşünce ile Yedikule Hayvan Barınağı’na doğru yola koyuldum.

Hafta sonu olduğundan barınak oldukça kalabalık. Bir görevli eşliğinde barınağı gezdikten sonra Meral Hanım ile tanıştım. Meral Hanım yıllarca barınaktaki hayvanlar için çabalamış, Yedikule’yi Yedikule haline getiren, gönüllülük esasıyla binlerce can kurtarmış birisi. Barınağın kurucusu ve gönüllü yöneticisi olarak çalışıyor. Kendisine iki kedim olduğunu ve bir köpek sahiplenmek istediğimi söyledim. Zaten yıllardır bu işi yaptığı için benim gerçekten bir can kurtarmaya niyetli olduğumu anlamış olmalı ki, telefonumu alarak hafta içi gelmemi önerdi, böylelikle daha sakin bir zamanda iki kediye ve bana adapte olabilecek bir tercih yapabilecektik. Biraz buruk ayrıldım barınaktan.

Buruktum çünkü binlerce hayvanın sokaklara atıldığını, sevgi için bakışlarıyla bile yalvardıklarını ve onlara bakmaya çalışan sadece bir avuç insan olduğunu gördüm. Orada yirmi dakika geçirmek bile beni altüst etti, acaba kolay yöntem olan bir petshop’a mı gitmeliydim… Kafam bu düşüncelerle doluyken telefonum çaldı, Meral Hanım daha önce sahiplendirdikleri Golden cinsi bir köpeğin maalesef tekrar barınağa bırakıldığını, kedilerle çok iyi anlaşabildiğini, eğer istersem hayvan daha fazla barınak travmasını yaşamadan hemen gelip görebileceğimi söyledi. Tam o sırada evin önüne park ettiğim arabama atlayarak tekrar barınağa gittim.

Aleks’le Tanışma

Hemen ofisin önünde yaklaşık 1,5-2 yaşında yeni tıraşı yapılmış, pırıl pırıl bakan bir golden beni bekliyor. Dikkati biraz dağınık ve biraz ürkmüş bir durumda. Öyle ya daha bir hafta önce bu karmaşanın içindeydi, sonra güzel bir eve gitti, tam eve alışmışken yine bu hengâmenin içine döndü. Aleks’in kedilerle arası iyi olduğundan daha önce yine kedi sahibi olan birine sahiplendirilmiş, sorun Aleks’te değil fakat evdeki kedi depresyona girince Aleks’e yine barınak yolları görünmüş. Meral Hanım ofiste Aleks’le biraz yalnız kalmamızı isteyerek yanımızdan ayrıldı. İletişim kurmaya çalışıyorum fakat oldukça zor, hayvan tam bir karmaşa içinde. Gerçi kısa bir süre sonra yanıma geldi, kendini biraz sevdirdi. “Annen olmamı ister misin?” diye sordum, elimi yaladı. Bu tepkiyi “evet” olarak kabul ettim ve Meral Hanım ile evrak işlerine başladık.

Barınaktan hayvan sahiplenmenin kolay olduğunu düşünenlere duyurulur!

Öncelikle yaşadığınız evin ve çevrenin resimlerini gönderiyorsunuz. Sahiplenme öncesi doldurduğunuz formlarda niçin hayvan sahiplenmek istediğinizi, karşınıza bakımı konusunda çıkacak zorluklarla nasıl baş edeceğinizi anlatıyorsunuz. Sahiplendikten sonraki ilk günler yaklaşık sabah – akşam aranıyorsunuz ve sahiplendiğiniz hayvan ile beraber fotoğraflarınızı gönderiyorsunuz. Sonrasında ise aylık kontroller başlıyor. Barınak çalışanlarının en çok sakındığı şey buradan çıkmış bir hayvanın tekrar ve en kötüsü korunmasız bir şekilde sokaklara tekrar düşmesi. O nedenle sahiplenecek kişiler de ince elenip sık dokunuyor.

Evrak işleri tamamlandıktan sonra Aleks’i arabaya bindirdik. Evimize doğru gidiyoruz, ben oldukça heyecanlıyım, Aleks bir o kadar ürkek. Her şey tamam da evdeki iki canavar kediyi ne yapacağım? İlk gece olduğundan Aleks’in huzuru için bir gecelik onları yatak odasına aldım ve biz oğlumla tanışma faslına başladık. Evin her yerini koklayarak yeni yaşam alanını tanımaya çalıştı, sonra da minderine gidip güzel bir uyku çekti. Her halinden belli Aleks çok mülayim bir hayvan ama bakalım yarın benim çılgın kedilerim ile ne yapacak.

Kedilerle Tanışma

Ne olacak tam bir facia. Köpek eğitilir ama kedi gerçekten çok zor. Barınakla beraber çalışan köpek eğitim uzmanı Sedat Bey’i öncesinde arayarak birtakım tüyolar aldıktan sonra, kediler ile birer birer tanıştırma işlemine başladım. Ama kıyamet koptu tabii… 9 yıldır benimle beraber yaşayan kedilerden kesin ve net bir ambargo yedik. Aleks’in boynu bükük, sanki “yine mi olmadı?” dercesine bakıyor bana. En son hayvanlara “hepiniz kardeşsiniz, bundan sonra beğenseniz de beğenmeseniz de beraber yaşayacaksınız” diye söylenirken buldum kendimi. Yok bu böyle olmaz profesyonel bir desteğe ihtiyacım var ve Sedat Bey ile irtibat kurdum. Yaklaşık 7-8 seans sonrası en azından birbirlerine tahammül etmeye başladılar. Neyse bu da bir başlangıç…

Mecburi Hizmet Yolları

Bir sonraki ikametgâhımız belli oldu, Van’ın Çaldıran ilçesi. En önemli özelliği Türkiye’nin en soğuk ilçesi olması. Peki, ne yapacağız, hani bahçeli bir ev bulup kedili köpekli keyif yapacaktık… Senenin 6 ayı kar altında. Aleks o kadar soğuğa dayanabilir mi? Hadi bahçesi olan bir yer bulduk diyelim, ısınmayı nasıl yapacağız? Çaldıran’a varınca acı gerçekle karşılaştım, bahçesi olan birkaç ev var fakat sobalı. Apatman dairelerinde ise kedi için sıkıntı yok ama yöre halkı Şafi mezhebinden olduğundan köpek olayına çok sıcak bakmıyorlar. Tamam, ev güzel tutayım, ama köpeğim var deyince işin rengi değişiyor. Ağlaya ağlaya Meral Hanım’ı aradığımı hatırlıyorum, “ev bulamıyorum biz bu işi yapamayacağız en iyisi siz Aleks’i alın tekrar sahiplendirin” diye. Bana verdiği moral ve desteği hiç unutmam. Sonunda halloldu ama gerçekten çok zor oldu. Çaldıran’da yaşamaya başladıktan sonra acı gerçekler yüzüme çarpmaya başladı. Maalesef burada aktif çalışan bir barınak olmadığından ya da imkânları kısıtlı olduğundan çokça sokak köpeği var ve resmen çete halinde geziyorlar. Aleks’in kokusunu alan evin önünde bitiyor ve sabah akşam onu dolaştırmamı çok zorlaştırıyor. Bir saldırsalar beni de Aleks’i de yerler muhtemelen. Askeriye’nin içinde Aleks’i gezdirebileceğim büyük bir bahçe var ve sokak köpekleri de giremiyor. Komutandan izin alarak Aleks’i burada sabah – akşam dolaştırmaya başladım. Fakat bazen sokak köpekleri içeri kaçıyor ve lojmanda oturan sakinleri, özellikle çocukları korkutmasınlar diye kovalanıyorlar. Bu durumlardan birine şahit olduktan sonra Aleks’in ne kadar ürktüğünü gördüm. Yaklaşık 2 ay süren mücadele sonrası havlu atmak zorunda kaldım.

Fedakârlıklar

Bir hayvan sahiplendim ve ona güvenli ve huzurlu bir yaşam sağlayamadım. Hayvan mutsuz, karşılaştığım zorluklardan ben gerginim ve bu da zaten yeni ortamına alışmaya çalışam Aleks’e ciddi anlamda yansıyor. İmdadıma ablam ve Murat yetişti. “Zaten kaldı 10 ay biz bakarız” dediler ve Aleks’e tekrar İstanbul yolları göründü. Ablamlar işleri gereği oldukça sık seyahat ediyorlar, peki böyle olunca Aleks’e kim bakacak, kim gezdirecek? Gerçekten herkes seferber oldu ve Aleks’in bir de ciciannesi oldu. Murat’ın çok eski bir dostu olan Eda, ablamların yokluğunda Aleks’e paşalar gibi baktı. Belgrad Ormanı’nda yürüyüşlere çıktı, Büyükada’da faytonlara bindi, hırsını alamadığı kedileri kovaladı. 10 ay olarak beklenen dönüş sürem OHAL nedeniyle 1,5 yıl sürdü. Bu süre içinde programlar, çizelgeler seyahatler hep Aleks’e göre planlandı. İmdat dendiğinde cicianne yetişti, hiç olmadığında annem ve babam devreye girdi.

Mutlu Son

Sonunda tayin ile Bolu’ya geldim ve yerleştim. Hayalimdeki evi yine ablamlar sayesinde buldum. Aleks’i İstanbul’dan alarak Bolu’ya getirdim. Bahçede komşumuzun köpeği ile arkadaş oldu, kedilerle hala çok barışık olduğu söylenemez ama en azından artık ortak alanları paylaşırken herkes kendi sınırını çizdi. Aleks’le iletişimim her geçen gün artıyor ve onu sahiplenerek ne kadar doğru bir karar verdiğimi daha iyi anlıyorum. En iyi arkadaşım, çocuğumla beraberim ve iyi ki vazgeçmemişim. Aslında güzelliklere ulaşmak hep meşakatli oluyor ama sonunda gerçekten değiyor. Şimdi evinde minderinin üstünde uyuyan Aleks’e bakıyorum da hakikaten bir can kurtuldu ve sonunda kedilere rağmen huzurlu. Sevdiklerinizden hele de ağzı dili olmayan ve sadece sizden sevgi bekleyen tüylü dostlarımızdan vazgeçmemeniz dileğiyle…