HAYVANLARLA YAŞAMAK

Belki daha önce başka yerlerde benzer yazılar paylaşmışımdır, iki kedi ve bir köpek annesiyim. Belki daha önce hayvan beslememiş, ya da onlarla vakit geçirmemiş insanlara bu tabir garip geliyor olabilir, ama onlarla aynı evi paylaşmaya başladığınız zaman onların asla büyümeyen yaklaşık 1 yaşında bir çocuğun olanaklarına sahip ve hepsinin kendine göre karakterleri olan varlıklar olduğunu görebilirsiniz. Tüylü kürkleri, minik patileri ile benle ve birbirleri ile olan ilişkileri bana aslında hergün yeni bir malzeme ve hayata gülerek devam etmeme sebep olacak olaylar yaratıyor. Bu yazıda kısaca onarı tanıtmaya çalışıp, kedi ve köpek arasındaki gözlemlediğim birtakım farklılıkları anlatmaya çalışacağım.

Evin ilk tüylü üyesi Felix: azmettirici, kontes. Kendisi 12 yaşında bir ankara kedisi. Aslında Felix’in bizle yaşamaya başlaması bizim tercihimiz olmadı. Hayatta en çok yapılan yanlışlardan biridir bence, hazır mısın, ya da istiyor musun diye sormadan bir canlının bir başkasına armağan edilmesi. Felix de hayatımıza bu şekilde girdi maalesef. Ama hazırmışım demek ki 12 yıldır benimle beraber. Hala her gün istinasız beni ısırır ve kendi keyfi olmadığı sürece dokunamam bile. Ama annelik işte seviyorum onu.

Evin ikinci tüylü üyesi Kepçe: emir eri. Henüz 3 aylıkken Felix’e arkadaş olması için, annesi tarafından terkedilmiş bir tekir’di kepçe ve veterinerden sahiplendik. Sıcakkanlı, tam bir kalorifer kedisi. 11 yaşında. Bıkmadan usanmadan 11 yıldır Felix ile kavga halinde. Ama Felix ne isterse gerçekleştirmeye kendini adamış bir karakter.

Evin üçüncü tüylü üyesi Alex: mazlum, kurban. Kendisi golden cinsi bir köpek olup, yaklaşık 3 sene önce hayatımıza katıldı. Yedikule hayvan barınağından sahiplendik. Sevgi arsızı ve aslında tam bir beyefendi. Ama gelin görün ki ne yapsa bu kedilere yaranamıyor.

Hayatımız bir şekilde kavgalı gürültülü, bazen sevgi dolu, bazen küskünlükle devam ediyor. Hergün onları gözlemlemek bana anlatamayacağım bir keyif veriyor. Onlarla yıllar geçirince besleyip baktığınız bir hayvandan ziyade aslında evin bir üyesi ve çoğu zaman arkadaşlarınız oluyor.

Kedi ve köpek arasında gözlemlediğim bir takım farklılıklardan bahsetmek istiyorum.

Kediler genellikle evin içinde kalıyor ve ben eve geldiğim zaman kapıyı açarak isterlerse bahçede vakit geçirmelerine izin veriyorum. Alex ise genellikle bahçede ama o da istediği zaman evin içine girebiliyor. Alex bazen gece de evde kalıyor. Evde kaldığı zaman ben uyanmadan asla beni uyandırmıyor, ben ne zaman kalkarsam kapıyı açıyorum, gitmek isterse gidiyor, kalmak isterse kalıyor. Ama beni asla uyandırmıyor, yorgun olduğumu, dinlenmeye ihtiyacım olduğunu biliyor. Fakat istediğiniz kadar yorgun olun, gecenin saat 4’ü olsun bir kedinin umrunda değildir. Siz uyurken gelip kapınızı tırmalar, siz uyanana kadar kapınızın önünde miyavlar. Birşey mi oldu acaba diye panik içinde yataktan kalkarsınız, ama herşey yolundadır. Sadece canı sizi uyandırmak istemiştir. Kabında maması, suyu vardır, kumu da temizdir. Belki sadece oynamak istemiştir. Ama dediğim gibi bunlar onun umrunda değildir, sadece canı öyle istemiştir. Herşeyi kontrol edip yatağınıza dönersiniz tam uykuya dalacakken yine aynı yalvarırsı miyavlama başlar. Sonuç uykusuz geçirilmiş bir gece ve tatmin edilememiş 2 kedi karşınızda duruyordur.

Kedilerin mama kapları herzaman doludur, canları ne zaman yemek yemek isterse o zaman yerler. Her zaman en sevdikleri mamalar alınır ve karınları tokdur. Köpek yaşına göre değişmekle beraber günde sadece 1 öğün yer. Ama buzdolabını açtığınızda size aç gözlerle bakan ve paçalarınızı tırmalayan iki kedi gelir, köpek ise köşesinde uyuyordur, asla sizin yemeğinize yeltenmez. Kepçenin alışkanlık haline getirdiği bir davranış geçende aile faciasına neden oluyordu neredeyse. Alex’e yemek veriyorum, Kepçe onun önünde duruyor. “Oğlum git bu mama sana göre değil, içeride mama kabın dolu git onu ye işte”. Yok, illa ki Alex’in mamasını yiyecek. Alex de mazlum ya kendi mama kabı dolu iken kepçenin önünde kendi maması ile karnını doyurmasını bekliyor. Yok dedim olmayacak böyle, Kepçe’yi aldım uzaklaştırdım, Alex’e de “hadi oğlum, ye mamanı” dedim. Hayvan başladı mamasını yemeye, nerden çıktı bilinmez Kepçe bir yerden fırlayarak, yemek yiyen köpeğe saldırdı. Ne yürek var adamda. Ben cesaret edemem yemek yiyen köpeğe dokunmaya. Gülsem mi ne yapsam bilemedim. En azında bu sefer mazlum kendini savunmayı başardı ve gelen tehlikeyi savuşturdu. İşin komik tarafı, köpek maması kedinin sindirebileceği gibi bir yemek değildir çoğu zaman. Kepçe gidip gelip Alex’in mamasını yemeğe çalışıyor. Sonra da sindiremeyip evin her tarafına kusuyor. Ama olsun kedi mantığı bu durum, elinde ne olduğu önemli değil, önemli olan diğerininkine de sahip çıkabilmek.

Daha ileri bir aşamaya gelirsek Kepçe sadece kıskançlığından kemik yemeye başladı. Alex için hazırladığım koca koca kemikleri ona vermeye çalışırken, bir baktım ki boyu kadar bir kemiği tencereden çalmış, sürükleye sürükleye götürüyor. Neyse mücadeleden vazgeçtim, sabah kalktığımda sadede kemiğin gövde bölümü kalmıştı. Üşenmemiş kemiğin bütün kıkırdaklarını iki ucundan kemirmiş. Felix genelde böyle şeylere tenezzül etmez, o kontestir çünkü. Pis bir iş yapılması gerektiğinde Kepçe’ye dönüp, ‘’mauuuuvvvvv’’ der. Kepçe gerekeni anlar ve yapar. Bu ‘’mauuuvvvv’’un açıklaması bazen git şu köpeğe saldır olur, bazen de hadi şu kapıyı açsana ya da buzdolabını. Bazen sadece kalk ordan çok rahat görünüyorsun ve sinirimi bozuyorsun der, yattığı yerden onu kaldırır ve kendisi yatar.

Bazen çocuklarla beraber salonda uyurum. Genelde konforsuz bir uyku olur. Çünkü gece 3’te kafanıza yatmaya çalısan bir kedi ile uyanabilir ya da daha kötüsü uyanmayıp sabah patisini ağzınızda bulabilirsiniz. Çünkü bir kedi için siz genellikle uyunacak sıcak bir yersinizdir.

Evin içinde kedilerin mama kapları her zaman doludur, köpek içeri girdiğinde asla onların mamasını yemeye yeltenmez. Yeltense bile hayır dendiğinde anlar ve durur. Ama bir kediyi eğitmek….. Defalarca hayır dersiniz ama onun lugatında öyle bir kelime yoktur. İşten eve yorgun argın dönersiniz, mutfakta birşey yapmak istersiniz tencere dolabından çıkar, çünkü o tencereyi beğenmiştir ve onun içinde oturmak istemiştir. Sonuç: tüm mutfak tekrar baştan aşağı yıkanır.

Sahibi köpeğine yemek verir onu besler ona bakar ve köpek der ki: “Bu insan tanrı olmalı, bana bakıyor, bana yemek veriyor, benle ilgileniyor”. Sahibi kedisine yemek verir ve kedi der ki: “Bana böyle hizmet ettiğine göre ben tanrı olmalıyım.”

Sakın bu yazdıklarımdan kedi düşmanı falan olduğun anlaşılmasın. Onlar sadece daha bireysel yaşayan şahsına münhasır karakterler ve her gün yaptıkları her şey ile beni gülümsetiyorlar.

Benden şimdilik bu kadar, sadece son bir şey daha eklemek istiyorum. Lütfen başkalarına hayvan hediye etmeyin. Sizin hayvan olarak gördüğünüz şey içi elyaf dolu bir oyuncak değildir ve ilgi ister. Karşınızdaki kişi buna hazır mı? En az 10 yıl, belki 15 yıl, ağzı var dili yok bir canlıya ilgi ve sevgi gösterebilecek mi? Ve lütfen hayvan almaya karar verdiğiniz zaman petshoplerın önüne yığılmayın, tüyünün parlaklığına gözlerinin güzelliğine kanmayın. Barınaklarda sevgiye muhtaç ve sadece siz ona yuva verdiniz diye sizi koşulsuz şartsız sevebilecek binlerce tüylü dostlarımız var. Unutmayın onlar ailenin bir parçası, sevgi yumakları..